The goldilocks of empathy
Some people argue that empathy is unhelpful in the workplace, that it gets in the way of doing what needs to be done. I disagree. Perhaps those people have seen leaders freeze in the face of a tough decision because they wouldn't inflict hardship - ineffective indeed. The reason I disagree is that if you choose the opposite and execute your decisions without any empathy, let alone compassion, for the other person, you are causing damage that can ripple well beyond the affected person: you risk crushing the person, and raising fear among the people who watch the story unfold for what may happen to them one day. Fear makes us clam up and defensive. When we're looking to protect ourselves, we can't spend that energy on creative thinking or being sensitive to others. If you can't be effective with too much emotional involvement, and not with too little, how much is just right?
To be effective you want to show you care about the affected person and mean it. You don't want to be swept away on the tide of emotion yourself. Whether your grief is for the other person or for yourself or both, if you are crumbling under emotions, you are not able to help the person deal with the impact of your message. You are in the caring, but ineffective zone. At its most extreme you risk adding your own discomfort to the other person's stress. Instead, make the whole interaction about the other person. That requires you to manage your own discomfort before you go into the conversation, to make space in your head and heart to be there for and with the other person. You can help them by leaving them their dignity, allowing them the space and time to process the message and their emotions, and offering as much practical help as possible. This is the goldilocks zone of compassionate effectiveness.
Dutch version below | Nederlandse versie volgt
Sommige mensen beweren dat empathie geen plaats heeft op het werk, dat die het moeilijk maakt te doen wat gedaan moet worden. Ik ben het daar grondig mee oneens. Misschien hebben die mensen leiders zien vastlopen met een moeilijke beslissing omdat ze het die ander niet konden aandoen - dat is inderdaad niet effectief. De reden dat ik het oneens ben is dit: als je het tegenovergestelde kiest en je beslissing zonder empathie, laat staan medeleven, uitvoert, veroorzaak je schade die veel verder kan uitdeinen. Je riskeert de persoon af te breken en je schept angst onder de mensen die de gebeurtenissen zien ontvouwen voor wat hen ooit kan overkomen. Angst doet ons dichtklappen en maakt ons defensief. Wanneer we erop uit zijn onszelf te beschermen, kunnen we die energie niet gebruiken voor creatief denken of openstaan voor anderen. Als je niet effectief kan zijn met te veel inleving en ook niet met te weinig, hoeveel is dan precies goed?
Om effectief te zijn wil je laten zien dat je om de ander geeft, en het menen. Je wil niet meegesleept worden door een golf van emoties. Als je door emotie overspoeld raakt, of die nu over jezelf gaat of over die ander, dan kan je de ander niet helpen de impact van je boodschap te verwerken. Je zit in de medelevende, maar ineffectieve zone. De kans is reëel dat je de ander met je eigen ongemak opzadelt. Kies er liever voor het gesprek helemaal ten dienste te stellen van de ander. Om dat te bereiken, moet je je eigen ongemak beheersen voor je het gesprek ingaat. Maak ruimte in je hoofd en je hart om er helemaal voor de ander te zijn. Je kan die helpen door hen in hun waardigheid te laten, hun de ruimte en tijd te geven om de boodschap en hun reacties te verwerken, en zoveel mogelijk praktische hulp te bieden. Dit is de "goldilocks" zone van medelevende effectiviteit.
